Dada kreeg in 1916 in Zuerich (Zwitserland) zijn naam, hoewel de omtandigheden -en de betekenis van de naam- nog steeds betwist worden. Richard Huelsenbeck, destijds een uit Duitsland uitgeweken jonge dichter, zegt dat hij en Hugo Ball het woord toevallig in een Duits-Frans woordenboek hebben ontdekt, en dat dit kleuterwoord (dat hobbelpaard betekent) "het primitieve, het begin bij nul, het nieuwe in onze kunst uitdrukt".

Uittreksel uit: Hans (Jean) ARP "Meer en meer verwijderd van de esthetica"

"Dada was erop uit het irrationele bedrog van de mens te vernietigen en de natuurlijke en irrationele orde terug te winnen. Dada wilde de logische onzin van de mens van vandaag vervangen door het onlogische sans-sens (zonder zin). Om die reden sloegen wij uit alle macht op de grote trom van Dada en verkondigden we de lof van het onverstand. Dada gaf de Venus van Milo een lavement en stond Laokoon en z'n zonen toe om zich na duizenden jaren te bevrijden uit de worsteling met de goede worst Python. Filosofieen hebben voor Dada minder waarde dan een oude versleten tandenborstel en Dada slijt ze aan de grote wereldleiders. Dada klaagt de duivelse listen van het officiele woordenboek van de wijsheid aan. Dada is voor het zinloze, wat niet onzinnig wil zeggen. Dada is zinloos, net als de natuur.

Hans Arp gaf het schilderen met olieverf op doek spoedig op ten gunste van andere technieken en materialen zoals hout, borduurwerk, uitgeknipt papier, krantenpapier, en werkte daaraan vaak samen met Sophie Taueber, in een poging te ontkomen aan het 'ontzaglijke egoisme' van de kunstenaar, en het ideaal van gemeenschappelijk werk te bereiken.

In zijn in deze tijd ontstane gedichten gebruikte Arp het toeval op een nog radikalere, meer dadaistische manier, door willekeurig woorden en zinnen uit kranten te nemen en ze tot een gedicht samen te voegen. (Deze toevalstechniek vinden we ook terug bij de dadaistische schrijver en dichter Tristan Tzara).

Uit: Arp "Die Nabelflasche"

De eerste paar dadaistische jaren (1916-17) in Zuerich schenen voor Hugo Ball en Hans Arp, nog steeds mogelijkheden voor een nieuwe kunstrichting te bieden. Hugo Ball's wens om de taal weer een magische kracht te verlenen en Arp's streven naar directheid in de kunst, kunnen in dit licht gezien worden. Ball zei: "Het directe en het primitieve komt op de dadaist, temidden van deze enorme anti-natuur, over als het bovennatuurlijke zelf." Het werd zelfs als zodanig in het openbaar gepresenteerd; Tristan Tzara zou het Zuericher tijdschrift DADA, toen hij het bij Picabia introduceerde, omschrijven als 'een tijdschrift voor moderne kunst'.

Maar met Picabia's aankomst in Zuerich in augustus 1918 trad er een radikale verandering op. De dadaisten hadden nog nooit iemand ontmoet met een dergelijk wantrouwen in de kunst (...) en zo'n begrip van de zinloosheid van het leven.

Richter zei dat een ontmoeting met hem was als een doodservaring en dat na zo'n ontmoeting met Picabia z'n vertwijfeling zo groot was, dat hij, terug in zijn atelier, gaten in zijn schilderijen schopte.

Het dadaisme werd als anti-kunst tot kunst uitgeroepen en hierdoor kreeg de 20e eeuwse kunst o.a. de mogelijkheid een kritische functie te vervullen.

.

Gevolg: Het kunstbegrip van de 20e eeuw is enorm uitgebreid:

De vrijheid van de kunstenaar is uitgebreid:

Hugo Ball

Jean (Hans) Arp

Sophie Taeuber-Arp

Hans Richter

Sonia Delaunay

Marcel Janco

Francis Picabia

Marcel Duchamp

Kurt Schwitters

Hannah Hoech

Raoul Hausmann

John Heartfield

Georges Grosz