De tweede dag van het Newyorkse “Everyday Experimental Festival” is het de beurt aan ons, de Logos Vrouwen (Françoise Vanhecke en Moniek Darge), samen met de Newyorkse soundscaper Graham Lambkin. Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad, eer we voldoende tijd en een geschikte plek voor onze trio repetities kregen, maar uiteindelijk verliep alles van een leien dakje. Wat schrok ik toen ik merkte hoe groot Graham wel was. Ik was gewoon zijn fotootje te zien op Facebook in thumbnail formaat, maar nu hij voor het eerst in levende lijve voor me stond, merkte ik dat hij met kop en schouders ver boven me uitstak.

Gelukkig konden we het meteen goed met elkaar vinden en de gezamelijke repetities bedrogen ons niet. Op de een of andere manier was het alsof we elkaar reeds jaren kenden en klikte ook ons samenspel meteen. De koncertzaal stroomt 's avonds afgeladen vol en zowel Alison Knowles als Annea Lockwood, mijn twee grote favoriete vrouwelijke kunstenaars, zijn aanwezig en zitten zelfs op de eerste rij. Mijn hart maakt een bokkesprong van vreugde. We starten ons programma met een nieuwe live versie van AbbeySounds, een klankschap waarin ik de sfeer van een romaanse abdijrefter oproep door geluiden van zacht stromend water, duivengekir, een eenzame kerkklok en vele stemmen die in diverse talen de impressies van de ruimte poëtisch weergeven. Graham speelt mee en met onze drie stemmen slagen we er moeiteloos in de sakrale atmosfeer van deze serene plek weer te geven.

AbbeySounds wordt gevolgd door de derde Crete Soundies, een op Kreta gerealiseerd klanklandschap, dat ik samen met Françoise Vanhecke ginds ter plaatse heb opgenomen en we kollektief in de Logos studio hebben gekomponeerd. We hebben de muziek nog voor vertrek grondig herwerkt en hebben er nu het volste vertrouwen in, dat we er goed voor staan. Het was wel een hele klus de beamer zo te richten dat de volledige achterwand van de koncertzaal in Issue Project Room door het beeld van louter bewegend water werd ingenomen, maar uiteindelijk kunnen we beiden in de beamerstraal plaats nemen en versmelten onze stemmen en onze lichamen met klank en beeld. De krekels sjirpen, de meisjesstemmen klinken vrolijk en East Crete, Mother Goddess komt tot leven.

Als laatste stuk voor de pauze brengen we terug met ons drieën Françoise en mijn korte werkje Gallop 1. Françoise had alle maneges in de buurt bezocht en met haar buit waren we samen de studio ingedoken. Het paardengehinnik en het kinderspel klimmen naar een gezamelijke lugubere klimax, terwijl wij met eenvoudige percussie-instrumentjes de gallop versterken.

Ik voel me in de wolken met ons optreden. Alle spanning is weggeëbd en heeft plaats gemaakt voor een milde euforie, nu het talrijke publiek zo opgetogen reageert op onze komposities. Na de pauze laat Graham zijn Gallop 2 horen. Hier weerklinken de over het strand op een afstand rennende paarden en het milde ruisen van de zee. Een heel vredig, bijna impressionistisch werkje.

Weather Trapp van Graham Lambkin vermengt regengeluiden op een balkon, met speelgoedmotortjes en onze live gebrachte stemklanken. Dit is wel het moeilijkste werk, omdat het vrij lang is en echt rust op onze livegeluiden. Françoise haar prachtige stem voert ons naar ongekende hoogten en zelf fluisteren en ritselen we mysterieus en samen met de diepe geluiden van Grahams vokale interventies komen we tot een boeiend geheel.

Tot slot van de avond breng ik mijn solowerk, een kreatieopdracht van Issue Project Room, gesteund door de Vlaamse overheid. De titel Tamil Nadu verwijst naar Zuid-India, waar ik vorig jaar alle geluiden opnam. Tijdens de natuurgeluiden, vermengd met klanken van het hektische verkeer, de roezemoeze markten en schitterende Indische raga's en volksmelodieën, leg ik sereen een golam (grondtekening die in Zuid-India voor de inkom van de huizen wordt gemaakt) met rozenblaadjes en koperen rolbellen. Als afsluiting van de kompositie en meteen van deze magische Newyorkse koncertavond prik ik wierookstokjes in de drie groenkeramieken kikkers en brand ik centraal een eenvoudig wit theelichtje in het centrum van de golam.

Na afloop zijn zowel Alison als Annea in de wolken. Wij drieën en het ganse publiek tenandere ook en met een enorm bevredigd gevoel blijven we nog lang tot in de vroege uurtjes nakaarten. Het Newyorkse “Everyday Experimental Festival” wordt op die manier voor ons een onvergetelijk internationaal muziekgebeuren.

Moniek Darge