Koncertberichten

Paul Dutton (Toronto, 1943) is een Canadees schrijver, dichter en stemkunstenaar. Reeds in een heel vroeg stadium maakte hij furore als Schlagerknaapje avant la lettre maar gelukkig koos hij een generatie geleden voor een iets avontuurlijker levenswandel. Hij verwierf naamsbekendheid door zijn lidmaatschap van de legendarische The Four Horsemen, een kwartet van action poets dat aktief was van 1971 tot 1989 en naast Dutton ook Rafael Barreto-Rivera, Steve McCaffery en wijlen bpNichol onder de leden telde. The Four Horsemen was een uniek fenomeen in de geschiedenis van de klankpoëzie. Ze koppelden het geëngageerde van hun idealen als dichterskollektief aan het ludieke van hun (overigens volstrekt onschuldige) performances. Laat de titels van hun bundels Horse D'Oeuvres (1975) en het latere The Prose Tattoo (1983) hierin boekdelen spreken. Mede door hun optredens werd het begrip sound poetry de Canadese kunstscène ingesluisd.

De groep viel eind jaren tachtig uit elkaar, maar Dutton bleef aktief als dichter, muziekrecensent, journalist en kritikus. Zijn essays over muziek zijn trouwens even talrijk als zijn gedichten; een semiprofessionele loopbaan als editor bij het tijdschrift Music- Works zit daar logischerwijs voor iets tussen. Hij publiceerde in die hoedanigheid ook tal van antologieëen en verzamelbundels van sympatiserende dichters. Intussen bleef hij aktief in het improvisatiemilieu en werkte samen met mensen als Phil Minton, David Moss, Bob Ostertag en Christian Marclay. Tot slot kan men Dutton jaarlijks aan het werk zien op The Scream In High Park, veruit het bekendste poëziefestival van Toronto. Het toonaangevende muziekblad The Wire omschreef zijn optredens als 'fascinating, inventive, and grippingly obsessive'. Een ander magazine zegt het minder subtiel maar daarom niet minder to the point: 'Whether reading or gurgling, solo Dutton remains compelling.'

Op deze voorstelling mag u zich aan een typische Dutton-performance verwachten: die kan aanvangen als een geciviliseerde voordracht, maar al snel ontaarden in een waterval van taal, on-taal en al wat zich op het grensgebied daartussen bevindt. Dat alles in een virtuoos vokabularium waarvan de vocal techniques inderdaad behoorlijk extended zijn; niets is zeker, álles kan. Daarom mag u dit koncert geenszins missen. Ugh.

Toen we eind vorig jaar met ons team brainstormden over de <M&M>-tema's van 2012, kwamen we voor de maand maart op een of andere manier bij 'Jeux d'Eau' terecht. Iets met water en met spel(en), dus. Of met het gelijknamige pianostuk van Maurice Ravel, maar daarover later meer.

Water is een vrij essentieel goedje voor het voortbestaan van elk levend wezen. Een mens zou bijvoorbeeld maar voor 25% mens zijn indien er geen water was, want wij bestaan voor driekwart uit deze kleur-, reuk- en smaakloze substantie. Maar wat voor ons relevanter is, is dat er in de Schone Kunsten tematische verwijzingen zát zijn die aan water zijn gerelateerd. Als we aan ons eigenste werkterrein, de muziek, denken, dan levert alleen al een vluchtige blik op de muziekgeschiedenis massa's voorbeelden op, die op water zijn gestoeld. Denken we maar aan Chopin's Regendruppelprelude, Debussy's La Cathédrale Engloutie en La Mer, Ravel's Jeux d'Eau, Respighi's Fontane di Roma, Saint-Saëns 'Aquarium' uit het Carnaval des Animaux, Thomson's 'The River' Suite, Vaughan Williams's Sea Symphony, Vivaldi's Tempesta di Mare, Smetana's De Moldau en vele, vele anderen die we gemakshalve niet vernoemen willen we het volume van dit Logos Blad niet de spuigaten uit doen lopen. Maar uiteraard hét schoolvoorbeeld van watermuziek in de letterlijke zin van het woord staat op naam van Georg Friedrich Händel. Die vertrouwde in 1717 - in opdracht van koning George I, voor diens boottochtje op de Thames - zijn onsterfelijke Water Music aan de muziekhistorische annalen toe.

Ook in de progressieve klassieke muziek van de 20ste eeuw was water de aanleiding voor tal van koncepten. Denken we maar aan Rainforest en Water Walk van John Cage, Vox Balaenae van George Crumb, Die Silbersee van Kurt Weill, The Tides of Manaunaun van Henry Cowell of de Water Passion van Tan Dun. Of aan In ruhig Fliessender Bewegung (derde deel uit Berio's Sinfonia), dat op zijn beurt een heuse stroom van aan water gerelateerde citaten aaneenbreit. Overigens: zonder water geen Finnegans Wake van James Joyce, oh no. Olivier Messiaen's Turangalîla Symphonie verwijst in verscheidene delen naar de door water gesymboliseerde kringloop van leven, dood en resurreksie. Ook de Japanse komponist Toru Takemitsu had een bijzondere affiniteit met water, in zoverre zelfs dat zijn SEA-motief (een drietonig setje, bestaande uit de noten (E)S-E-A, see?) als rode draad terugkeert in zijn Toward the Sea, Rain Tree Sketch en I Hear the Water Dreaming.

Anderzijds is er natuurlijk ook 'Jeux' (tiens, weer een titel van Debussy, wat is dat toch met die Franse impressionista's?) en laten wij in het diepst onzer gedachten en bezigheden nu allemaal volbloed speelvogels zijn die graag experimenteren met vanalles en nog wat ... U mag zich aan een goedgevuld en vooral gevarieerd koncert verwachten waarin we u onderdompelen in talloze hydromuzikale aangelegenheden.

En welke muziekrobot zou daar een betere performance kunnen in neerzetten dan onze eigenste <Dripper>, de in 2003-04 ontwikkelde drip-bot die een geritmeerd schouwspel van vallende druppels kan tevoorschijn toveren? Uiteraard komt ook de rest van ons 50-koppig machine-orkest volop aan het woord. <M&M> Jeux d'Eau wordt verzorgd door de input van volgende medewerkers: Dominica Eyckmans, Moniek Darge, Helen White, Sebastian Bradt, Kristof Lauwers, Barbara Buchowiec en Xavier Verhelst. Het geheel staat onder leiding van de bezieler en robotbouwer, Godfried-Willem Raes.

Quotes:
"One of the most anomalous and fascinating figures in the contemporary scene" (Blow Up Magazine)
"A rewarding, unique and surprisingly responsive encounter." (Dusted Magazine)
"Bosetti's work has undjudgemental embrace, complex transvaluations and challenges our liberalism" (The Wire)

Alessandro Bosetti (Italië, 1973) is komponist, klankkunstenaar en performer die vandaag de dag vanuit Berlijn - hét zenuwcentrum voor vernieuwende kunsten - opereert. Zijn voornaamste werkterrein is het troebele grensgebied tussen gesproken woord en muziek. De materie die hij dag aan dag kneedt, is afkomstig van field recordings, interviews en uitvoerig lange konversaties waar vaak een psychedelisch luchtje aan zit.

Bosetti is van vele artistieke markten thuis. Zijn wortels zijn om te beginnen te zoeken in de wereld van de onafhankelijke (INDIE-)radio. Sedert 2001 is hij een veelgevraagd figuur in het netwerk van alternatieve radiostations door-heen Europa. Als komponist kreeg hij dan weer opdrachten van ensembles als KNM Berlin en Die Maulwerker. In zekere zin is hij trouwens ook uitvinder; van 2008 tot 2010 ontwikkelde hij Mask Mirror, een op Max/Msp-patches gestoelde installatie. Mask Mirror is een soort praat-apparaat dat hij realiseerde met steun van het STEIM in Amsterdam en Harvestworks Digital Centre in NYC en waar hij op toernee uitgebreid mee performt. Zijn werk tot in detail beschrijven is een onbegonnen taak, maar laat ons stellen dat zijn meest direkte invloeden komen van Ornette Coleman, Robert Ashley en Rene Lussier. Maar dan iets ontoegankelijker dan de eerste, emotioneler dan de tweede en over de derde zwijgen we misschien best. Zelf zegt Bosetti sterk te zijn geïnspireerd door Giuseppe Arcimboldo's (1527- 1593) fantaisistische profielschilderijen. Bij Arcimboldo is een mensenfiguur samengesteld uit fruit, groenten dan wel een kolonie siervogels, bij Bosetti worden woorden omgevormd tot noten, noten tot noise en noise tot betekenis. Of hij laat zijn eigen stem in meerdere lagen loopen en improviseert er duchtig op los. Voor dit koncert doet Bosetti een set in twee helften, waarin hij de grenslijnen tussen elektroakoestiek, poëzie, slogan, oerkreet, Lied, literair essay en performance liefdevol maar doeltreffend sloopt. Meer info kan u 24/7 traceren op zijn website http://www.melgun.net, en als u ook nog de moeite neemt om aan het eind van deze URL de suffiks '/33ideas.html' te typen, dan krijgt u een bijzonder grappige webpagina te zien. Beloofd.