Koncertberichten

• Lierre (Frederic Pattar)
• Mouvement (Frederic Pattar)
• Vox Balaenae (George Crumb)
• Voix D' Ombre (Jérôme Combier)

Anderhalf jaar geleden boekten we bij Logos bESIdES (www.ensembleBESIDES.be), toen nog een pril maar onmiskenbaar ambitieus ensemble dat alle mogelijkheden tot groeien had. Hun kenmerken waren: een atypische, heterogene bezetting, een zoektocht naar frisse geluiden en verrassende presentatievormen, hedendaagse kamermuziek die in een nieuw jasje wordt gestopt, een zekere dosis humor, een interdisciplinaire aanpak, ... En zie, op 1 december staan ze opnieuw bij ons op het podium en is bovenstaande opsomming nog steeds van toepassing.

bESIdES is een modulair ensemble van negen musici (harp, saxofoon, drums, viool, cello, fluit, e-gitaar, piano en elektronica) met een gezamenlijke passie voor nieuwe muziek in de breedste zin van het woord. Vertrekkend vanuit de gekomponeerde muziektraditie spelen (live-)elektronica, performance en improvisatie een belangrijke rol in de samenstelling van elk nieuw programma. Op hun palmares staan Polansky, Cage, Crumb, Saariaho, Dusapin, Webern, Gubaidulina en Murail broederlijk naast elkaar.

Negen muzikanten dus, van wie de aktieradius zich echter op heel verschillende terreinen situeert: van pop/rock over elektronische muziek, van klankdesign tot muziekteater, kompositie en zelfs de organisatie van festivals. bESIdES experimenteert graag met muziek waarbij de komponist veel artistieke vrijheid verleent aan de muzikanten. Daarnaast kiezen de leden ook voor het kreëren van werken van jonge experimentele komponisten (o.m. Annelies van Parys). Voor deze voorstelling echter dunt de groep uit tot volgend kwartet: Jutta Troch (harp), Sam Faes (cello), Romy-Alice Bols (fluit) en Fabian Coomans (piano), allemaal masters in de muziek van het konservatorium van Antwerpen.

Een illuster werk dat al zeker op het menu staat, is George Crumb's Vox Balaenae uit 1971. Crumb schreef dit semiteatrale stuk voor drie gemaskerde musici. Gemaskerd, om het ego volkomen uit te wissen en alle aandacht op het klankspel te vestigen. De komponist kreeg op zeker ogenblik een opname met geluiden van bultruggen (vandaar de titel) in handen, raakte gefascineerd door hun wonderbaarlijke klanken en baseerde zich hierop om een kompositie te maken voor elektronisch versterkte fluit, cello en piano. Fluit en cello spelen de 'stem van de walvis' en de arpeggio's op de piano symboliseren het alomvattende water. De kompositie bestaat formeel uit 5 aaneengesloten delen (proloog, drie variaties en epiloog), die elk zijn vernoemd naar een geologisch tijdperk. Als ekstraatje wordt dit 20 minuten durende werk uitgevoerd bij diepblauw licht om een oceanisch gevoel op te wekken.

Fabian Coomans (1983) studeerde bij Pascal Sigrist (piano), Wim Henderickx (analyse & kompositie) en Bart van Oort (pianoforte). In 2009 was hij mede-oprichter van Ensemble bESIdES om muziek te promoten die zich duidelijk situeert buiten het mainstream Nieuwe Muziek-repertoire. Als uitvoerder verleende hij zijn medewerking aan Champ d'Action, Spectra, Nadar, Ictus, het Orchestre Philharmonique de Liège en The Brussels Philharmonic. Hij is ook aktief bezig met het festival WHAT'S NEXT, dat jaarlijks doorgaat in Brussel en een forum vormt voor de nieuwste muzikale ontwikkelingen in België en ver daarbuiten. Het Goeyvaerts Strijktrio, Nadar, het trio Sarrasine en ensemble Aton speelden reeds komposities van zijn hand in Leuven ('t Stuk), Brussel, (Bozar, KCB) en Gent (De Bijloke, Orpheus Instituut).

Romy-Alice Bols behaalde in 2008 met grote onderscheiding het diploma 'Meester in de muziek'. Tijdens haar opleiding volgde zij gedurende één jaar les in Duitsland bij Gaby Van Riet en was ze solofluitiste in het Euregio Jeugdorkest in Nederland. Na haar Master studeerde ze verder aan het konservatorium van Luik bij Toon Fret en volgde ze masterclasses bij o.a. Carlos Bruneel, Vincent Cortvrint en Gerard Noack.

Cellist Sam Faes volgde na zijn afzwaaien in 2007 verschillende masterclasses bij onder meer David Cohen, Martijn Vink en Thomas Fruhauf. Workshops hedendaagse muziek volgde hij dan weer bij Champ d'action (Arne Deforce, Vinko Globokar, ...). Als freelance musicus is hij aktief in verschillende genres (speelt bij Chapelle de Lorraine, Charlemagne en Il Novecento) en werkt hij vaak mee aan (multimediale) teaterprodukties.

Jutta Troch (1985) studeerde harp bij Anja Goossenaerts, Sophie Hallynck en Hannelore Devaere (historische harp). Ook zij is mede-oprichter van het ensemble bESIdES en nam met deze formatie het trio For Jim, Ben and Lou op van de Amerikaan Larry Polansky, verschenen op de CD The Worlds Longest Melody (2010, New World Records, NYC). Met bESIdES en Nadar ensemble speelde ze op verschillende hedendaagse muziekfestivals zoals de Internationale Darmstädter Ferienkurse, Musica Strasbourg en Ars Musica (BXL). Als freelance harpiste stond ze op het podium met o.m. de alternatieve rockgroep Dez Mona en the Brussels Philharmonic. Met de barokharp is ze aktief binnen het kollektief BOX. Net als Fabian Coomans is ze ko-organisator van WHAT'S NEXT.

De term 'Kamama' komt uit het Tsalagi (een Irokese taal die gesproken wordt door de Cherokee indianen) en verwijst zowel naar het begrip 'olifant' als naar 'vlinder'. Er is geen inhoudelijk overlappende betekenis, alleen een vormelijke: een langwerpig voorwerp dat wordt geflankeerd door 2 loshangende, symmetrische flappen. (let your dirty thoughts wander). Twee kanten die door een gemeenschappelijke drive worden verbonden dus, of in ons geval: celliste/stemkunstenaar Audrey Chen (bij ons bekend van haar optreden met Abattoir in maart vorig jaar) en slagwerker Luca Marini gaan met hun respektievelijke instrumenten een dialoog aan die wordt verbonden en gemanipuleerd door live electronics.

De twee ontmoetten elkaar niet lang na het optreden met Abattoir en hebben sedertdien ruim 50 koncerten gespeeld in Europa en de USA. Ze zochten daarbij naar een nieuwe uitvoeringstaal waarin beide uitvoerders nu eens van elkaar wegevolueren, dan weer samensmelten in een helse kakofonische jam. De luisteraar weze hierbij gewaarschuwd en mag zich verwachten aan ruwe, ongepolijste energie en doordringende improvisaties. Zelf houden ze liever van de omschrijving 'ekstatisch' en 'een beetje kontroversieel'.

Audrey Chen is geboren in Chicago, in een familie van wetenschappers, artsen en ingenieurs. Ze begon cello te studeren op haar achtste en vervolmaakte zich aan verscheidene konservatoria, waar ze zich naast experimentele muziek al evenzeer op oude muziek toelegde. Vandaag de dag werkt ze voornamelijk met haar (al dan niet geprepareerde) cello en haar stem in kombinatie met analoge synthesizers, zoals steeds op zoek naar een eigen estetiek. Ook multimedia laat haar niet koud: bij haar samenwerkingen mogen we Phil Minton, Elliott Sharp, Phill Niblock, James Pugliese en Michel Doneda niet onvermeld laten. Op dit ogenblik is ze verkast naar Berlijn, van waaruit ze haar drukke koncerttoernee door gans Europa verderzet. Over zichzelf stelt ze: 'I am attempting to make an example of why I can only approximate the languages I speak ... one and a half bona fide and the rest entirely subject to hunger, temperature, humidity, cello, voice, electronics on occasion, live performance and antics, cardboard spaceship shields, underwater mumbling, body/sound installations, ... sometimes just me, sometimes with others. Enjoy.'

De Duits-Italiaanse drummer Luca Marini (1982) woonde en werkte op verscheidene plekken over de hele wereld. Deze kosmopoliet studeerde voornamelijk aan de konservatoria van Parijs, Montreal, Amsterdam en New York maar bleef uiteindelijk in Berlijn hangen. Zijn drumspel kenmerkt zich door een eklektische mix van verschillende drumstijlen en -genres (jazz, rock, electro & pop). Een basisdrumkit is zijn voornaamste medium, maar hij breidt dit uit met tal van preparaties en alternatieve slagtechnieken om een zo breed mogelijk spektrum van teksturen en timbres te genereren. Ook hij heeft een toernee-agenda die aardig vol steekt, met tussenstops in Europa en de USA, alsook een rist samenwerkingen met klinkende namen als Nicolas Masson, Storyship, Guillaume Heurtebize, Tomomi Adachi en Spyros Manesis.

Meer info, foto's en audio samples vindt u op respektievelijk
www.myspace.com/lucamarini
www.myspace.com/audreychen
www.myspace.com/kamamaband

Die winterwende toch: elk jaar weer is het een stille, donkere en energie-lage periode die voornamelijk opgefleurd wordt door de onontkoombare kerst- & nieuwjaarskitsch die de kommercie ons in de maag (en vooral in de geldbuidel) poogt te splitsen. Voor de een is het een sombere tijd van korte dagen, ellenlange nachten en hier en daar een overgesneden pols, maar voor Logos is het een dag zoals een andere, waarop we de winterwende trotseren met zoals steeds een fris programma vol nieuw werk, orkestraties, performances en interaktiviteit.

De winterwende of solstitium brumalis (zonnestilstand) is de gebeurtenis waarbij de zon, vanaf de aarde gezien, haar noordelijkste positie van het jaar bereikt. Rond die tijd komt de zon niet meer boven de horizon ten noorden van de noordpoolcirkel uit. Het is een seizoenskeerpunt dat al duizenden jaren in vele kulturen op het noordelijk halfrond wordt gevierd, om de simpele reden dat vanaf dat moment de dagen voor het komende halfjaar alleen maar gaan lengen. Daarom ging feestelijkheden ivm. de winterwende veelal gepaard met het maken van veel licht in al haar gedaanten: lampen, kaarsen, vuur. Soms werd een brandend wiel of rad gebruikt, dat ook de zon symboliseerde. Het midwinterse lichtfeest stond bijvoorbeeld bij de Vikingen bekend als Yule of Joelfeest, en sedert de vierde eeuw v. Kr. vierden de Romeinen op die dag het feest van Sol Invictus, de Onoverwinnelijke Zon.

Nu, kortste dag of niet, onze technische en artistieke crew blijft aktief aan het werk als altijd. Onze stroom van nieuwe kreaties en bijdragen blijft knetteren, een beetje zoals de circuitry van LED-lichtjes, picboards en schakelingen die ons robot-instrumentarium van leven voorzien. Wil u even de winterse duisternis ontvluchten, kom dan naar Logos, waar we u letterlijk en figuurlijk het licht laten zien in dit avondvullend Solstice-koncert. En wij, dat zijn nog steeds Moniek Darge, Kristof Lauwers, Helen White, Sebastian Bradt, Barbara Buchowiec, Xavier Verhelst & Dominica Eyckmans olv. Godfried-Willem Raes.