KoncertberichtenMusicians from SoundSCAPEmaandag 4 juli om 20uProgramma:
Hoewel het alledrie volbloed Amerikanen zijn, is SoundSCAPE Trio voornamelijk grootgebracht in Europa, om precies te zijn op het SoundSCAPE Festival in Toscane (It). Dit festival voorziet jaarlijks in belangrijke meetings, uitvoeringen, performances en artistieke uitwisselingen en op een van die samenkomsten troffen perkussionist Aiyun Huang, zanger Tony Arnold en pianist Thomas Rosenkranz elkaar. The New York Times omschrijft sopraan Tony Arnold als "a bold and powerful interpreter". En John von Rhein (voor Chicago Tribune) zegt dan weer: "anything sung by soprano Tony Arnold is worth hearing." Arnold verwierf internationale bekendheid sedert haar niet onopgemerkte deelname aan de Gaudeamus wedstrijd voor jonge uitvoerders in 2001. Ook de eerste prijs in de Louise D. McMahon International Music Competition was haar deel en in de loop der jaren werd ze gevraagd door formaties als Chicago Symphony Orchestra, MusicNOW, New York New Music Ensemble, Boston Modern Orchestra Project en vele andere. Bezige Bij Aiyun Huang is slagwerksolist, dirigent, producer, onderzoeker en lesgever. Een volledige lijst meegeven van de talloze festivals waarop ze schitterde of de samenwerkingen die ze in de loop der jaren aanging, zou dit Logosblad in volume wellicht verdubbelen, vandaar dat we het raadzaam achten enkel te vermelden dat ze een aanzienlijk deel van de aardkloot heeft bereisd en dat ze de laatste jaren regelmatig vertoeft op SoundSCAPE Festival in Toscane, waar ze recent enkele gelijkgestemde zielen trof en vervolgens kent u het verhaal wel verder ... Thomas Rosenkranz is pianist, improvisator en lesgever. Om precies te zijn: Assistant Professor of Piano aan het College of Musical Arts van Bowling Green State University. Ook hij is, als Artistic Ambassador van The U.S. Department of State, intensief aan het toeren en aan het koncerteren sedert 2003, toen hij de gerenommeerde Classical Fellowship Award van the American Pianists Association in de wacht sleepte. Een wapenfeit: tijdens zijn koncertreizen belandde hij in onder meer in Dashiqiao (Mongolië), waar hij het eerste klassieke koncert in de geschiedenis van de stad speelde. (http://www.thomasrosenkranz.com) Volbloed 20th century music op deze voorstelling dus. Vertolkt door drie gedegen ambachtslui die de nieuwsgierige lezer op YouTube alvast aan het werk kan zien:  Windspiel Duo - GETMOVEdonderdag 7 juli om 20u
De nieuwste stukken die ze op dit koncert brengen, zijn specifieke verzoeken aan hedendaagse komponisten om voor de bezetting van Windspiel Duo te schrijven. The story goes on, zoveel is zeker; wie Zöllner twee jaar geleden aan het werk hoorde, weet dat ze garant staat voor een zonder meer krachtige en bezielde performance. Wat zullen we zeggen na afloop? Tot in 2013, met een triootje? Wie weet. Maar eerst en vooral is er dit koncert. Niet te missen, is de boodschap ... Georgina Derbez' La Forca, Il Sparvier is geïnspireerd op Un Pellegrin Uccel, een 14de-eeuws meerstemmig Ars Subtilior-motet van Paolo da Firenze. Het stuk wordt gekenmerkt door een voor die periode typerende ritmische dubbelzinnigheid (2 versus 3) en een heel pak citaten van andere komponisten die in de tekstuur verweven zitten. Derbez behoudt de maatstruktuur, maar abstraheert de inhoud sterk tot een eigentijdse toonspraak. En hoe ging ze dan wel te werk? Ze maakte een opname van een native Italian die de melodie voordroeg en voerde er een spektraalanalyse op uit. Het melodisch materiaal dat ze daarin herkende, was hetgeen ze uitwerkte in La Forca, Il Sparvier, opgedragen aan Eva Zöllner en Verena Wüsthoff.
Juan Jose Bárcenas' Micropersuation tot slot is gekoncipieerd voor versterkte akkordeon, Paetzoldblokfluit en fixed media en werd speciaal geschreven voor Windspiel Duo. Dit slotstuk draait rond 4 afzonderlijke muziekteksturen en vormt 'a musical landscape of several processes in transformation', en u krijgt er om af te sluiten gratis en voor niets nog een improvisatie van Windspiel Duo bovenop. <M&M> NaMuDawoensdag 20 & donderdag 21 juli om 20uNaMuDa, het postdoktoraal onderzoeksprojekt waar Godfried-Willem Raes al geruime tijd mee bezig is, staat voor Naked Music Dance en is een specifieker toepassing van het <ii>: het onzichtbaar, door radar en sonar aangestuurde instrument. Het is een volkomen draadloos systeem, gebaseerd op de Doppler-reflekties van een naakt lichaam in beweging. Hiermee worden snelheid, versnelling, richting en bewegende lichaamsmassa opgemeten. Binnen de zelfontwikkelde programmeeromgeving <GmtM> wordt deze informatie verwerkt en geanalyseerd. De fuzzy logicgebaseerde resultaten worden dan door de komponist gebruikt voor de interaktieve verwerking binnen een in kode geschreven muzikale en tevens ook koreografische kompositie. Da's in grote lijnen de werking ervan, maar NaMuDa gaat een stap verder en spitst zich toe op herkenning van het soort beweging dat een lichaam maakt: een korte, agressieve stomp, of een sprong, een botsing, een vloeiende golfbeweging, een versnelling of vertraging, im- of eksplosie, enz. Hoofdzaak is de hardware zo efficiënt mogelijk de menselijke gestiek te laten herkennen met een latency van minder dan 10 ms. De naakte, tastbare lichamelijkheid. Wat kan daar beter simbool voor staan dan de machine, het meest menselijke artefakt ooit? Het <M&M> Robotorkest komt op deze editie naar voor als een multifunktioneel orgaan waarin elke schakeling open en volgbaar is voor wie het zien wil, en waarvan de hele werking de onthulling zelve is. Medewerkers van dienst zijn: Dominica Eyckmans, Emilie De Vlam en Kristof Lauwers, olv. Godfried-Willem Raes. Na een terloopse flirt met de fluit en de piano besloot Dominica Eyckmans op haar 17de haar uitvoerderskarrière volledig te wijden aan de altviool. Dominica Eyckmans is aktief in een behoorlijk breed muzikaal spektrum: zowel in de klassieke wereld (o.m. chambriste met Frederik Croene en laureate van de Stichting 'Roeping') als in jazz (o.a. met Charles Loos, Steve Houben, ...), improvisatie en variété (An Pierlé) voelt ze zich thuis. Ze legt zich de laatste jaren voornamelijk toe op hedendaagse en experimentele muziek en in die hoedanigheid speelt ze regelmatig in ensembles als Musiques Nouvelles, Kammerensemble Neue Musik Berlin, MusikFabrik, Spectra, enzovoort. Maar we kennen haar bij Logos wellicht nog het best van haar deelnames aan de <M&M> koncerten, waar ze substantiële bijdragen levert aan het interaktieve danskoncept NaMuDa van Godfried-Willem Raes, met de bijhorende geavanceerde sensortechnologie.  Emilie de Vlam is butohdanseres en antropologe. Ze kreeg verblijfsbeurzen voor Japan bij butohmeesters Akira Kasai en Min Tanaka, om haar praktijkonderzoek naar dans en beweging verder te zetten. Ze studeerde Multikulturele en Mondiale Studies en vervolmaakte deze aan de St Andrews University in Scotland. Ze volgde hedendaagse dans aan de Hogeschool voor Dans en Danspedagogie in Lier en bouwde MA vzw uit als een platform voor experimenten, workshops en labo's.  <M&M> Carnevale Alla Fiorentina25 augustus om 20u
De jaarlijkse Oude Muziek-special van de Stichting staat dit jaar in het teken van karnaval. En niet dat van Venetië, maar van Firenze, meerbepaald in de periode 1430-1530. Centraal in deze periode valt het bewind van Lorenzo I "Il Magnifico" de' Medici. Tijdens zijn bestuur (1469-1492) beleefde de republiek Firenze het hoogtepunt van de Renaissance.  Waarmee we terug bij het karnaval beland zijn. Alhoewel, Fiorenza - zoals de stad toentertijd genoemd werd - kende 3 dergelijke feesten.
De naam Heinrich Isaac is al een paar keer gevallen en dat is geen toeval: hij verbleef het grootste deel van zijn leven in deze stad, huwde er een Florentijnse, bezat er een huis... Hij werd omstreeks 1450 - waarschijnlijk ergens in Brabant - geboren en kende een suksesvolle internationale karrière, in faam alleen door Josquin overtroffen. In 1484 verbleef hij in Innsbruck vanwaar hij het volgende jaar al op uitnodiging van Lorenzo naar Firenze trok.  manuscript van "Palle, palle" van Heinrich Isaac |
Twee jaar geleden speelde ze bij Logos een voorstelling waarmee ze gelijk de Logos Award 2009 in de wacht sleepte, en nu is ze terug in goed gezelschap: Eva Zöllner, eertijds betiteld als de grande dame van de Duitse hedendaagse akkordeonmuziek, komt opnieuw bij ons over de vloer. Ze werd geboren in Duitsland in 1978, kreeg een klassieke opleiding aan de muziekakademie van Keulen en trok nadien naar Kopenhagen om zich aan het Koninklijk Deens Konservatorium te vervolmaken bij Geir Draugsvoll. Reeds in een vroeg stadium besloot ze zich volledig aan hedendaagse muziek te wijden, akoestisch of in kombinatie met elektronika.
Ze heeft haar solo-act ditmaal uitgebouwd tot een duo, en wel een met de blokfluitiste Verena Wüsthoff met wie ze op heden ruim 10 jaar samenwerkt. Wüsthoff (
Beat Gysin zegt dat zijn Anor in de eerste plaats gaat over de archaische opvatting van de Harmonie Der Sferen. Hij maakte er een klankkollage voor, die het geluid van de akkordeon opsplitst in spektrale klankpartikels die doorheen de ruimte gespatialiseerd worden. Klankpartikels = muzikale sferen, vandaar. Ook de blokfluit krijgt het een en ander te verwerken met tal van 20ste-eeuwse speeltechnieken, waarbij Gysin de spektra van beide instrumenten zowel op elkaar laat aansluiten als in konflikt gaan. (
Fabrizio de Rossi Re vertrekt met zijn You're Gonna Cry 96 Tears (niet te verwarren met het gelijknamige popprulletje van Question Mark & The Mysterians) van een reeks droge-naaldetsen die hem sterk inspireerden. Het verhaal ging als volgt: tijdens haar artistic residency aan het SITKA Center in Oregon (USA) in 2007 kreeg Verena Wüsthoff van kurator Frank Boyden een kataloog, getiteld The Empathies, met daarin 96 miniatuuretsen die menselijke ekspressies voorstelden. Naar het schijnt spookten de gelaatsuitdrukkingen de daaropvolgende twee jaar lang genoeg door haar hoofd en smeekten ze haar bijna om op muziek te worden gezet. Daarvoor nam Wüsthoff komponist de Rossi Re onder de arm, die op zijn beurt betoverd raakte door de etsen. En zo geschiedde; een wonderbaarlijk nieuw duo voor akkordeon en blokfluit was geboren.
Feestelijke Florentijnse karnavalsmuziek, inklusief de inauguratie van <Spiro>, de gloednieuwe spinetrobot gebouwd door Godfried-Willem Raes.
Al verliep alles niet vlekkeloos: de gewone bevolking wist Lorenzo voor zich te winnen door de invoering van een gunstig belastingstelsel en de bevordering van de welvaart. Maar bij de adel was hij veel minder geliefd vanwege zijn tirannieke optreden tegen hen: spionage en likwidaties maakten deel uit van zijn strategie om aan de macht te blijven. Tijdens een aanslag onder leiding van de familie Pazzi en met steun van de aartsbisschop van Pisa en paus Sixtus IV in 1478 in de Florentijnse dom werd Lorenzo's broer Giuliano vermoord. Dit leidde uiteraard tot represailles waarop de ganse zaak eskaleerde: Lorenzo werd in de ban geslagen en de paus bereidde een militair ingrijpen voor. Door een suksesvolle diplomatieke aktie - en de dreiging van het uitbreidende Ottomaanse rijk - werd de vrede hersteld in 1480.
Een programma met alleen karnavalsmuziek leek me nogal eenzijdig en daarom koos ik enkele andere markante muziekwerken met betrekking tot Firenze uit deze periode.
