Koncertberichten

Een 'wave' kan veel betekenen: een modegril, geluidsgolf, watergolf, of een synkroon groepswuiven dat de Mexicanen sedert 1986 geclaimd hebben, ... Eén ding is zeker: ook in de maand mei overspoelt Stichting Logos u met het nieuwste van het nieuwste, al dan niet aangetroffen op het kruispunt van experimentele muziek en vernieuwende technologie. Op deze avond zal het tevens 103 jaar geleden zijn dat Jean-Baptiste Joseph Fourier (Frans wis- en natuurkundige, bekend omwille van de spektrografische analyse) overleed. Misschien tijd voor een hommage?

Mmv. Dominica Eyckmans, Emilie De Vlam, Kristof Lauwers, Sebastian Bradt en Moniek Darge. Artistieke leiding en robot design: Godfried-Willem Raes.

Freelance komponist/klankkunstenaar Dario Sanfilippo is geboren in Agrigento (Sicilië) in 1983. Hij studeerde met eervolle vermelding af in Music & New Technologies aan het konservatorium van Trapani en specialiseerde zich in interaktieve komputermuziek bij Agostino Di Scipio in Napels. Als researcher fokust hij op dynamische feedbacksystemen, klank-syntese en autonome geluidsinstallaties.

Sanfilippo hoort thuis in het rijtje Einzelgängers die hun nieuwste vondsten presenteren op internationale podia voor experimentele muziek, zoals AudioArt Festival, CurvaMinore, Acoustic Fields, AudioVisiva, Quiet Cue en Live!iXem. Maar ook universitaire instellingen als L'Orientale (Napels), Bangor University (Maine, USA) en Queen Mary University (Londen, UK) verzochten hem recent om zijn onderzoeksresultaten toe te lichten. En dat wil alvast iéts zeggen. Sanfilippo's werk werd meermaals bekroond en geselekteerd voor internationale symposia zoals Computer Music Conference (2012), Sound and Music Computing (2011), Digital Music Research Network (2011), Colloquium of Musical Informatics (2010, 2012) en INTER/actions Symposium (2012). Zijn Chitarra Acustica Improvvisamente Stravolta (2005) werd geselekteerd voor Live!iXem 2005 en twee jaar later was het weer prijs met Pasto Nudo, een samenwerking met zangeres Costanza Paternò die goed bleek voor een finaleplaats voor de Italian National Art Award. In 2012 won hij met zijn proefschrift Towards a Typology of Feedback Systems de Best Paper Award op de International Computer Music Conference (2012). Een uitvoerige versie hiervan wordt binnenkort gepresenteerd in Computer Music Journal.

Maar wat gaat hij precies brengen bij Logos? Het wordt een interaktieve set-up waarmee hij demonstreert hoe feedback een autonoom kompositorisch element kan zijn. Zijn circuitry is technisch vrij eenvoudig van opzet, maar het gaat Sanfilippo om het samenspel van dingen die na het inpluggen een eigen leven gaan leiden en zo de estetiek van de voorstelling bepalen. Verwacht u aan asynkrone loops, aan een hypnotisch spel van interagerende klanklagen, aan spektra die uw oor heen en weer slingeren tussen wriemelende ultrasonen en wobbelende sub-bassen, en vooral: aan veel feedback.

In de 80ies ontdekte een jonge Darren Copeland geheel bij toeval de voor- en nadelen van analoge synthesizers en primitieve digitale samplers. Hij had tot voor die leeftijd geen specifieke interesse in muziek, laat staan enige formele opleiding dienaangaande gekregen. Samen met muzikus Ed Troscianczyk en vizueel artiest John Marriott knutselde hij zich een weg in de experimentele muziekscène van Toronto. De eerste verwezenlijkingen van het prille trio bestonden uit kassettekompilaties met titels als Living it Out -in the Dear Air- Space, The Three Faces en Dreams of Darkness.

Na de middelbare school studeerde hij Environmental Sound Design aan de toneelafdeling van Niagara College en elektroakoestische muziek aan Simon Fraser Uni-ersity in Vancouver (1989-95). Daar kwam hij in kontakt met de toonaangevende Barry Truax. Vanaf dan ging Copeland's interesse meer uit naar pure sound-scaping en het gebruik van omgevingsgeluiden. Reeds in een vroeg stadium beseft hij dat zowat elke nobody met enige technische knowhow in staat is om scapes ineen te boksen, dus zoekt hij naar een syntaks. Er moet een verhaallijn mee gemoeid zijn, een psychosociale kontekst; pure abstraktie werkt bij slechts een verwaarloosbaar segment van de luisteraars.

Voor Copeland is de intentie van die luisteraar even belangrijk als de scheppingsdrang van de maker, dus levert hij substantieel werk voor teater, draait hij radiodokumentaires en -drama's en maakt textsound-komposities. Hieruit ontstond zijn adaptatie van August Strindberg’s hoorspel Dream Play (1901), het eerst in Surround 5.1. uitgezonden werk bij de zender CBC. Of hij tekent -in opdracht van Threshold Theatre- voor de soundtrack bij That Time (1975) van Samuel Beckett. Ook kreeg hij van TIFF/Bell Lightbox opdracht om een soundtrack te maken bij Dziga Vertov's Man With a Movie Camera. Pas in 2002 evolueert zijn werk naar een abstrakter nivo, en gaat hij klanken aanwenden waarvan de bron moeilijk of niet te traceren valt.

Copeland is grondlegger en artistiek direkteur bij New Adventures in Sound Art (NAISA). Recent ontving hij een Chalmers Fellowship van de Ontario Arts Council en een onderzoeksbeurs van de Canada Arts Council om zijn projekten uit te diepen.

Benjamin Thigpen bestempelt zichzelf als een artistieke nomade die even goed aan zijn projekten sleutelt in een labo als in een nachttrein of een hotelkamer. Hij is geboren in de USA en studeerde Engelse literatuur en 'Esthetics, Technologies and Artistic Creations', maar op zijn 30ste verkast hij naar Parijs -die andere artistieke broeihaard- en raakt betrokken bij GRM (Groupe des Recherches Musicales). Vervolgens werkt hij in heel Europa bij verschillende onderzoekscentra: Musiques et Recherches (België), SCRIME (Bordeaux), EMS en Visby ICC (Stockholm), STEIM (Amsterdam), Djerassi (Californië) en l'Espace Totem (Montréal).

Na 6 jaar ervaring aan het Ircam (Parijs) en nog eens 7 jaar aan het Konservatorium van Cuneo (Italië), doceert hij momenteel komputermuziek en psychoakoestiek aan het centrum Arts2 (Bergen), terwijl hij voorts als freelancer aktief blijft. Zijn muziek draait om abstrakte parameters als energie, densiteit, komplexiteit, simultaniteit en beweging. Dat alles werkt hij steeds nauwkeurig uit in relatie tot de ruimte waarin zijn projekten of installaties weerklinken. Thigpen: "Music does not exist in time but rather creates it. Music is not the art of sound, but the art of the transcendence of sound&auot;.

Copeland en Thigpen bundelen al enige tijd hun ideeën over een nieuwe performancemethodiek. Die is gebaseerd op meerkanaals-spatialisatie als een primaire parameter in het scheppingsproces, en op die manier belanden we aan bij beweegbare speakers als een volwaardige muziekinstrumenten op zich. We krijgen kreaties van Thigpen's Switch en Copeland's Bats & Elephants. In hun eigen woorden: &auot;High frequency sounds will fly and drift around the Tetrahedron Concert Hall, playing with the unique acoustic qualities of the space. This movement of sound will be created by physically moving Holosonic Audio Spotlight speakers".