KoncertberichtenElektroakoestisch koncertwoensdag 1 februari 2012 om 20uSelekties uit de call for works door Kristof Lauwers Programma: 
Het was weer een poos geleden: een zuiver elektroakoestisch koncert. Zo eentje waarbij u simpelweg de ogen sluit en eenvoudigweg hele sonische landschappen aan uw trommelvlies voorbij laat trekken. Of toch niet helemaal: er is ook heel wat audiovizueel materiaal voorhanden dat we u zeker niet willen ontzeggen.
Tutschku (Weimar, 1966) komt uit de kunstscène rond Karlheinz Stockhausen, waar hij sedert 1989 aktief meewerkte aan uitvoeringen van 's mans werk. Hij vervolmaakte zich later aan de Studio Elektronische Klankrealisatie van het Haagse konservatorium en aan het IRCAM in Parijs. Sedert september 2004 werkt hij als professor kompositie en art director van de studio voor elektronische muziek van Harvard.
Met Jeremy Baguyos' Balancoire #15c krijgen we weerom achtkanaals EA-stuff. Dit werk dateert uit 2006 en werd na drastische revizies opnieuw gepresenteerd in 2008. Ditmaal was het stemkunstenaar Joelle Leandre, wiens improvisaties en extended vocal techniques door Baguyos werden opgenomen, bewerkt en verspreid over 8 kanalen in de ruimte. Hoewel de menselijke stem vrij prominent blijft doorzinderen gedurende het stuk, zorgen de extreme stretchings en resamplings ervan voor een hallucinante, vervreemdende klankomgeving.
Christopher Bailey vuurt met zijn onvoorspelbare Diverti-mento in Eb een reeks woeste klankerupties af op het -bij deze verwittigde- publiek. Veel noise, scratch en huis-, tuin- & keukensamples worden door een onderliggende ritmische drive hardnekkig samengeklit. Aan het eind krijgen we een verras-sende knipoog naar een gefreezed stukje klassieke muziek dat deze korte maar krachtige soundtrip afbreekt. De Costa Ricaanse klankartiest Otto Castro Solano en animator Lucia Madriz sloegen de handen in elkaar voor Naturalmente Enumerada (naturally [out] numbered). Het is een op het eerste zicht naieve animatie van digitale paarden-bloemen die raketten ruiven en een zonsopgang die zo uit een kinderboek kan zijn weggeplukt, inklusief oplichtende gele vierkantjes tegen een marineblauwe achtergrond. Maar schijn bedriegt: die vierkantjes zijn eigenlijk uitvergrote pixels, en wanneer die zich opsplitsen, groeperen en elkaar letterlijk out-numberen, krijg je een speelse kaleidoskoop waarin een slui-merend politiek dissonantje meeschettert. En wat dat precies inhoudt, dat komt u te weten als u ons gezelschap vervoegt op 1 februari.  Stompbox.guitar – Nico Couckdonderdag 16 februari 2012 om 20uProgramma:
Gitarist Nico Couck (Sint-Niklaas, 1988) studeerde in 2011 af als Bachelor in de Muziek met grootste onderscheiding aan het konservatorium van Antwerpen. In 2010 werd hij laureaat in de Lions Music Competition en in 2011 kreeg hij de Laboratoriumprijs, uitgereikt door productiehuis Champ d’Action.
Of het nu gaat om scheurende heavy metal, zeemzoete jazz of vurige flamenco, vandaag kent het gitaarrepertoire vele gezichten. Deze transformatie is niet onopgemerkt voorbijgegaan aan sommige komponisten van de afgelopen eeuw. Nico Couck laat in Stompbox.guitar zien hoe deze klanken hun intrede hebben gevonden in de wereld van de nieuwe muziek. In zijn monumentale Sequenza XI probeert Luciano Berio bijvoorbeeld de licht aangebrande passie van flamenko en het beheerste van de luittechniek te verenigen. Tristan Murail gebruikt het harde rockgeluid van de elektrische gitaar als hommage aan obskure horrorfilms. Japanse Gagaku-muziek duikt dan weer op in Go Guitars van Lois V Vierk. En er is tenslotte ook een kreatie geprogrammeerd vanavond, van de Argentijn Claudio Baroni, bekend om zijn betoverende soundscapes ...
<M&M> Light & Magicdinsdag 21 februari om 20uEen beetje licht, een beetje magie, het weze geen overbodige lukse in deze nadagen van het winteroffensief. Ook bij Logos hebben we het een en ander te vieren, want ons <M&M> Robot Orchestra heeft er inmiddels een lid bijgekregen. <Synkrochord>, zoals Godfried-Willem Raes' jongste telg heet, is een automatisch monochord waarvan het trilmekanisme in eksakte faze kan worden gebracht met de trilling van de snaar die dat mekanisme aanslaat. Opnieuw een snaarinstrument, en verdorie, hij ziet er zelfs verdomd aantrekkelijk uit met zijn inoks voetenwerk. Om dat alles een beetje te illustreren, verwijzen we u graag naar het online bouwdagboek, dat u 24/7 kan nalezen op onze website. Verder krijgen we de gangbare bijdragen van alle medewerkers, en dat zijn voor deze editie Moniek Darge, Dominica Eyckmans, Helen White, Marjolijn Zwakman, Kristof Lauwers, Sebastian Bradt & Xavier Verhelst olv. Godfried-Willem Raes. |
Distance Liquide van Hans Tutschku is een achtkanaals elektroakoes-tisch werk, een opdracht van Ina-GRM (Goupe des Recherches Musicales) uit 2007. Tutschku vertaalt bewegende beelden van in sneltempo oplos-sende vloeibare massa naar spatialisatie binnen een virtuele ruimte. Elke muzikale beweging stemt overeen met een specifieke verplaatsing van die massa. Hij vertrekt van reëel bronmateriaal zoals gongs, trompet, fluit en snapshots van een menselijke stem, maar abstraheert die fragmenten door via spektraalanalyse de meest prominente gemeenschappelijke boventonen uit te lichten.
Subversion I van de Amerikaanse geluidskunstenaar Paul Dibley is een massieve brok abstrakte muziek met een bijna perspektivische dieptewerking die bij momenten aan een prille Boards of Canada doet denken. Een groot deel van Dibley's werk vertrekt van de input van de menselijke stem, al dan niet gemanipuleerd door MAX/Msp en PureData. Dibley is stichtend lid van Sonic Art Research Unit en mede-oprichter van Audiograft en werkt geregeld samen met Okeanos, Jane Chapman en Jos Zwaanenburg. Het stuk dat u die avond hoort, is een onderdeel van een grotere Subversion-cyclus.
Joseph B. Rovan's Correspondences wordt door de maker zelf omschre-ven als 'an audiovision for mixed media'. Deze audiovisuele trip is gebaseerd op de struktuur van het gelijknamige sonnet van Charles Baudelaire. Correspondences draait niet om de simpele voorleesbeurt van het sonnet, maar vertaalt letterlijk de struktuur ervan naar klank en beeld. Gelezen en deels herinnerde tekstfragmenten zijn naadloos met elkaar verweven in een soort logika van de droom.
Microsound, drones en een merkwaardige vorm van uitge-puurde verstilling vinden we dan weer bij Monty Adkins, die met Five Panels – no. 1 (to Luke) geïnspireerd werd door de schilderijen van Mark Rothko. Eenzelfde rustgevende en monokrome stasis treffen we aan in dit vijfluik waarvan elk stukje is opgedragen aan een familielid van Adkins. Een beetje een sonoor gezinskiekje, quoi.
Zijn repertorium varieert van Barok tot en met hedendaags, waarbij hij frekwent en met eenzelfde soeplesse afwisselt tussen klassieke en elektrische gitaar. Sinds 2008 werkte hij mee aan wereldkreaties van o.m. Phill Niblock, Yannis Kyriakides, Stefan Prins en vele anderen. Naast uitvoerend musikus is hij werkzaam als leerkracht gitaar aan de muziekakademie van Boom.
Samen met o.a. Hugues Dufourt en Gérard Grisey staat de fransman Tristan Murail (1947) aan de wieg van het spektralisme, een muziekstroming waarbij de kompositorische samenhang van een stuk vertrekt van de fysische analyse van het geluidsspektrum. Inmiddels zijn werken als Gondwana en Serendib klassiekers in het genre geworden. Als winnaar van de prestigieuze Prix de Rome doceerde Murail in het verleden aan het Parijse konservatorium en het IRCAM aldaar. Momenteel werkt hij aan Columbia University in New York. Zijn solowerk Vampyr! is een hommage aan obskure, twitchy horrorfilms en vereist dan ook een specifieke distortie van de gitaarklank. Dat alles wordt aangevuld met pompende ritmes en een kwasi improvisatorisch karakter in een nochtans strak geschreven kompositie.
Luciano Berio (1925-2003) is wellicht de meest markante figuur uit de Italiaanse hedendaagse muziek. Na een kortstondige flirt met het serialisme in zijn eerste komposities (waarin een onloochenbare schatplichtigheid aan Anton Webern opduikt), wijdt hij het grootste deel van zijn karrière aan een intense zoektocht naar nieuwe, ongehoorde klanken. Daarbij legt hij een lukratief medium zoals elektroakoestiek rustig naast zich neer en dwingt hij zangers zowel als instrumentalisten naar alternatieve, soms vergezochte speel- en zangtechnieken. Een opus dat deze houding perfekt weerspiegelt, is zijn reeks Sequenza's waar hij gedurende vierenveertig jaar aan werkte. Berio schreef maar liefst veertien van deze Sequenza’s, telkens voor een ander solo-instrument. In Sequenza XI (1988) voor gitaar heeft Berio de twee tradities waarin de gitaar is grootgebracht, verenigd. Enerzijds de brutale maar passionele wereld van flamenko, anderzijds de breekbare en beheerste traditie van het luitspel. Deze twee tegen-gestelden zijn in voortdurend konflikt, maar laat dat nu net het spannende aan dit stuk zijn.
De vrouwelijke komponist Lois V Vierk (1951) is een opvallende figuur binnen de Amerikaanse minimal music. Gedurende tien jaar bestudeerde ze Gagaku (traditionele Japanse hofmuziek waarvan de vroegste bronnen dateren van rond 589) in Los Angeles. De rode draad doorheen haar oeuvre zijn veelvuldige glissandi en het exponentieel behandelen van strukturen en parameters. Ze doet dat zeer aanschouwelijk door te kiezen voor homogene bezettingen (stukken voor eenzelfde instrument, zoals Simoom voor 8 cello's of Cirrus voor 6 trompetten). Vrij vertaald betekent Go Guitars (1981) 'Vijf Gitaren'. In dit werk worden de vijf gitaren volledig verstemd naar één toon en 4 mikrotonale nevenliggende noten (2 boven, 2 onder). De stemvoering van de gitaren afzonderlijk is echter nauwelijks waarneembaar, want Vierk kreëert een gigantische muur van geluid. Nochtans volgt elke gitaar steevast zijn eigen weg. Wat begint als een kalme, bevreemdende wolk van klanken mondt uit in een gigantische stroom chaos. Go Guitars is een fascinerend, opzwepend stuk met een geheel eigen klank.
Claudio Baroni (°1968) studeerde piano en sonologie aan de Universidad de Artes in Rosario (Argentinië). Sinds 2002 kreeg hij talrijke opdrachten van onder meer Piano Circus, Opera Nova Ensemble en Champ d’Action. In 2010 ging zijn eerste opera Baltasar/Summer Manuevres in première in Argentinië en Nederland. SoLo I (2011) voor elektrische gitaar en loop station behoort tot een reeks werken met dezelfde instrumentatie. In dit werk wordt elke getokkelde noot uitgerokken tot er een schier oneindige resonantie ontstaat. Door middel van de loop station is de uitvoerder in staat om verschillende lagen muziek in real time op elkaar te stapelen. Baroni omschrijft SoLo I als “een kontinu proces van het verleden dat onveranderd blijft doorgroeien naar de toekomst”. Het stuk kwam tot stand in samenwerking met Nico Couck.
